15 Festiwal Sztuki w Przestrzeni Publicznej

Daniel Lergon [Niemcy] bez tytułu

obrazy

budynek ORION, Spokojna 2

Malarstwo na materiałach fluorescencyjnych, lub z udziałem farb fluorescencyjnych to specjalność artysty, którego gwałtowne i nieodwracalne gesty, przetarcia, ruchy szpachlą lub pędzlem, przypominają malarstwo japońskie jako formę kontemplacji i medytacji piękna. Nigdy nie zobaczymy całej figury przedstawionej na obrazie, gdyż w trakcie ruchu widza, część jej zanika, a inna niespodziewanie wyłania się.

Daniel Lergon urodził się w Boon (Niemcy), mieszka i pracuje w Berlinie. Jego prace były prezentowane na różnych wystawach, w szczególności w Esbjerg Kunstmuseum (Dania, 2006), AEREA (Szwecja, 2008), Von-der-Heydt-Museum (Niemcy, 2009), Daimler Contemporary (Niemcy, 2011) oraz w Signum Foundation (Wenecja, 2013).

Daniel Lergon prezentuje cztery obrazy (każdy o wymiarach 130×160 cm) – dwa z nich zielone (formaty pionowe) i dwa z nich czerwone (formaty poziome), dwa z nich w jasnej tonacji i dwa z nich w ciemnej – tworząc rodzaj komplementarnego zestawienia. Wszystkie prace łączy to, że są wykonane tylko jednym pigmentem na białym płótnie. W przypadku zielonych obrazów jest to zielony pigment ftalocyjaninowy, a w przypadku czerwonych prac czerwony pigment alizarynowo-karmazynowy w oleju, który ujawnia się w różnych gęstościach i jasnościach.
Obrazy tworzą dialog między ciemnymi, zestalonymi objętościami, szkicowymi, porysowanymi i nerwowo wykonanymi liniami oraz efemerycznymi chmurami i woalami. Lergon generuje swoje obrazy z jednego pigmentu, ale rozumie, jak używać całych odcieni zieleni ftalocyjaninowej i czerwonego pigmentu alizarynowo-karmazynowego, dzięki czemu jego złożone kompozycje na płótnach wahają się od mieniącej się jasnej zieleni / róży aż do ciemnego aksamitnego, prawie czarnego odcienia. Chociaż redukcja do jednego koloru może być uważana za ograniczenie, patrząc na obrazy Lergona, to narzucone sobie ograniczenie otwiera skoncentrowany i skupiony sposób malowania. Używając gładkiej i monochromatycznej płaszczyzny obrazu, podkreśla artystyczne gesty, takie jak styl pociągnięcia pędzlem, dodawanie i usuwanie koloru za pomocą skrobaka, modulacja gęstości koloru. Rezultatem są abstrakcyjne formacje i opalizujące powierzchnie, które wydają się być trójwymiarowe. Kompozycje Lergona są portretami transformacji, bardzo podstawowej cechy każdej materii fizycznej. Pokazują stany działania i przepływu na pomalowanej (naładowanej) powierzchni.